Akagera: één zijn met de natuur deel één (muuuuud!)

Maramutse muzungu’s!

Alweer een weekje en half gepasseerd en heel wat verhalen te vertellen!

Maandag 31/3/14 en Dinsdag 1/4/14

Maandag was het ons wekelijks rustdagje na een heel weekend nachten en dus zeer welkom! Dinsdag was het eindelijk zover en mochten we achter onze kleedjes gaan. Na nog wat gespeeld te hebben met onze boellie’s vertrekken we richting dorp. Heel benieuwd naar hoe onze kleedjes eruit zien komen we toe bij de kleermaker. Helaas slecht nieuws, de kleedjes zijn nog niet klaar en we moeten vrijdag teruggaan, dan zouden ze zeker klaar zijn. Om ons “verdriet” te verwerken trokken we richting Ibis om een lekkere pannenkoek Mikado te eten en dat het gesmaakt heeft! De rest  van de dag hebben we doorgebracht met de kindjes, het zijn echte schatjes van patatjes en we zijn al helemaal verliefd op hun en kijken nu al op tegen het afscheid! En terwijl ik dit aan het schrijven ben kijkt Landry, die in de draagdoek op mijn buik hangt, me heel vertederend aan! Smelt

's Avonds zijn we dan nog eens gaan eten in Hotel Ibis want ja een mens moet ook warm eten en niet enkel pannenkoeken natuurlijk :P en nadien zijn we lekker op ons matrasje gekropen want morgen zouden Sara en ik nog eens (na lang) een dagshift lopen in het ziekenhuis.

Woensdag 2/4/14

6 uur en de wekker gaat af, veeeeeel te vroeg en niet wat we gewoon zijn en dat merk je ook aan ons gezicht en de humeuren :P. Rond 7uur vertrekken we richting ziekenhuis en hopen we dat er mirakelgewijs 4 of meer mevrouwtjes op bevallen staan.De taximoto ritjes vinden we heerlijk en zijn pure ontspanning. Dit is iets wat we echt gaan missen in België!

Aangekomen op stage is er een madammetje die bijna gaat bevallen en dus vliegen we op de vroedvrouw om er zeker van te zijn dat wij de bevalling kunnen doen. Zo gezegd zo gedaan, Sara staat klaar en mevrouw begint te persen. De vroedvrouw die de shift had overgenomen van de nacht is niet echt vriendelijk en heel weinig (eigenlijk niets) van woorden. Duizend keer vragen we iets en amper krijgen we een ‘mmh’ te horen. Als het hoofdje dan eindelijk zichtbaar is wordt Sara prompt omver geduwd want ze mag de bevalling wel doen maar ‘de situatie’ is niet geschikt (terwijl het om een perfecte normale bevalling ging). Omdat we ondertussen al 3u zo behandeld worden beslissen we om de handdoek in de ring te gooien voor deze dag en gewoon ’s avonds terug te keren naar onze geliefde nachtshiften.

Precies een echte :P

Rond 10 uur zijn we dan vertrokken en een telefoontje naar Rollie vertelde ons dat zij net ging wandelen met de kindjes. Superleuk dus spraken we een plaats af zodat we mee konden wandelen. Rollie kreeg heel veel bekijks want een blanke met een zwart kindje dat kan toch niet en daar moet wel iets fouts mee gebeurd zijn. Edith vond de taferelen wel enorm grappig want zoals jullie waarschijnlijk wel weten, het typische Afrikaanse beeld is de vrouwen met enorme emmers op hun hoofd, en zo gebeurde het dat een mevrouw zo hard schrok van het beeld van Rollie met Landry dat pardoes heel haar emmer van haar hoofd viel en zo Edith dus ook plat van het lachen lag! Zij was ook superfier om te gaan wandelen met de kindjes en wij natuurlijk ook!

Chinezen like a boss!

Voor we toekomen op onze nachtshift zijn we eerst gaan Chinezen want naast de vele muzungu’s lopen er hier nog meer chinois rond en dus logischerwijze ook een Chinees restaurant. We hadden afgesproken met Martin maar omdat Sara en ik dan een nachtshift gingen doen zijn we iets vroeger vertrokken naar daar zodat we op tijd zouden toekomen op stage. Het eten was superlekker maar het eten met stokjes moeten we precies nog wat inoefenen. Van Yermo (mijn vriend die momenteel in Shangai vertoeft ) kreeg ik de dag nadien te horen dat ik de stokjes verkeerd vast had :D oepsieee. De nacht zelf is rustig verlopen met slechts 1 bevalling voor Sara. Zij heeft die samen met Laurent gedaan en hij was ook een hele geduldige, goede leermeester voor het hechten. Wel was er een meisje van 17 toegekomen die zwanger was van een tweeling. Ze stond op volledige ontsluiting maar het waren 2 stuitjes en de regel geldt dat wanneer het eerste kindje in hoofdligging ligt de bevalling vaginaal kan gebeuren. Pech gehad dus maar toch zal dit meisje mij bijblijven want ondanks zo jong te zijn, zwanger te zijn van een tweeling en op volledige ontsluiting te staan (wat dus wil zeggen enorme pijnlijke contractie’s) bleef ze heel kalm onder de situatie en was ze helemaal gefocust op het opvangen van de contractie’s. Ik weet niet of ik het zou kunnen gezien de situatie! 

Donderdag 3/4/14

Vandaag beginnen we een beetje te stressen. Maandag vertrekken we immers naar Akagera op safari maar maandag is ook de dag van de herdenking van de genocide. We hadden al te horen gekregen dat er enkel een bus rijdt om 8 uur ’s morgens en niets meer in de namiddag maar Sara en ik gingen zondagnacht nog een nacht doen. Een beetje puzzelen is dus nodig. De rest van de dag was weer helemaal aan de kindjes besteed en aan inkopen doen. Zalig dit leventje met die twee kapoentjes! 

Vrijdag 4/4/14

Vandaag is het kleedjesdag! Iets voor we op stage vertrekken trekken we richting kleermaker. Als we toekomen zien we het al aan zijn gezicht en jawel er is maar één van de twee kleedjes klaar. Sara is de lucky one en mag haar kleedje passen. Supermooi en het past perfect! Pfioe kleedje 1 is gelukt! (foto volgt volgende week)

Als we op stage toekomen is het heel rustig en zo bleef het de hele nacht. Wel heb ikzelf 1 bevalling kunnen doen maar helaas ging het om een kindje dat reeds was overleden in de buik. Deze mevrouw was voor de 8^e keer zwanger en had al 3 overleden kindjes en 4 levende kindjes. Het was een superlief mevrouwtje en ik vond het erg dat ik niet kon communiceren met haar. Het was voor mij de eerste keer dat ik zelf een dood kindje op de wereld heb gezet. Dit was zeer moeilijk om te doen maar Sara had het nog moeilijker want zij moest het kindje dan opvangen en afnavelen en wegen. Regelmatig hoorde ik geroep dat ze het moeilijk had maar samen hebben we dit kunnen doorstaan. Gelukkig dat we met 2 zijn want alleen zou ik het niet kunnen denk ik. 

Zaterdag 5/4/14

Vandaag mag ik achter mijn kleedje gaan en amai quelle accouchement was dat. We komen toe en we zien dat hij er nog aan bezig is dus wachten we want deze keer wou ik echt naar huis gaan met kleedje! Na een kwartiertje was het klaar en mocht ik passen. Pasbeurt nummer 1: ofwel ben ik enorm verdikt op één week tijd ofwel heeft hij de verkeerde maten genomen maar ik geraakte er niet in. Oplossing van onze Congolees is om er een rits in te zetten en zo gezegd zo gedaan. Pasbeurt nummer 2 en ik raak er nog steeds niet in dus een langere rits :D. Pasbeurt nummer 3 en ik geraak er min of meer in, wat een opluchting! Uiteindelijk heeft hij de rits wat langer gemaakt en ben ik nu in het bezit van mijn eigen Afrikaans kleedje dat perfect past!

Trotse mama!

Op stage was het zoals de hele week al weer enorm rustig. We hebben elk 1 bevalling kunnen doen. Sara haar mevrouwtje was een superlieve en ze probeerde echt met haar te communiceren maar dat is moeilijk want enkel de Rwandezen die gestudeerd hebben kunnen Engels en/of Frans. Jammer dat communicatie zo moeilijk gaat maar we leren hier echt met handen en voeten alles uitleggen en onze plan trekken. Uiteindelijk werd er een gezond meisje geboren en het was de eerste keer hoe wij zagen dat een moeder zo blij was om haar kindje te zien en wanneer zij afgewerkt was, want ze moest gehecht worden doordat ze een episiotomie had die Sara voor de eerste keer helemaal alleen gezet heeft (applausjeeee!) kon het niet snel genoeg gaan om haar kindje in haar armen te houden. Echt mooi om te zien! 

Mijn bevalling was redelijk vlot maar een ambetant mevrouwtje die nogal graag moeilijk deed maar zoals ze zeggen moeilijk gaat ook en ik heb een gezond jongetje op de wereld gezet! 

Gaudence!

Verder hebben we de nacht doorgebracht met ons te amuseren met de vroedvrouw en verplegers. We hadden een boekje mee met spelletjes (kruiswoordraadsels, zoekpuzzels enz.) en dat bracht grappige taferelen met zich mee. Gaudence was enorm verslaafd aan de zoekpuzzel en was zo blij als een klein kindje toen ze eindelijk een woordje vond en elke keer zei ze ‘nu ga ik een langer woord zoeken hoor’ haha! Het was een leuke nacht en we hebben leuke fotootjes getrokken met hun. 

Claude!

De alienbaby!

Woorden zoeken! 

Zondag 6/4/14

Rond 13u worden we gewekt door Rollie. Zij was naar het busstation geweest en paniek want er rijden geen bussen maandag. Dat kwam ons niet goed uit want er stond nog een nacht stage voor Sara en mij gepland en we zouden dan pas maandagnamiddag richting Kigali vertrekken om zo naar Akagera te gaan. Wat nu gedaan? Uiteindelijk lag onze oplossing bij Claudine. Zij zou deze avond vertrekken richting Kigali en dus toen ze hier in het weeshuis toekwam vroegen we of we meemochten. Gelukkig konden we mee maar we moesten onze spullen op 10 minuten pakken. Het leek hier wel een kippenkot toen we dat te horen kregen maar het is ons gelukt en gepakt en gezakt trokken we richting Kigali.

Wel nog even melden dat Rollie lekkere pannenkoeken van maniokbloem voor ons gemaakt had. De smaak was heerlijk maar de vorm valt te bediscussiëren :P Niet Rollie haar fout maar wel de fout van de pan! Na 2 uur waren we ter plaatse maar nu moesten we nog onderdak voor deze nacht vinden. Dankuwel Claudine dat je ons zo goed geholpen hebt vandaag want zij heeft ervoor gezorgd dat we in een klooster terecht komen. Heel wat minder dan we gewend zijn van Sovu en Butare maar we konden slapen met een dak boven ons hoofd dus we waren enorm gelukkig. Na het gewoonlijke kloostereten kropen we ons bedje in want we waren kapot!

Voila dit is reeds een deel van ons weekverslag maar Sara en ik moeten nu bijna op stage vertrekken dus de update van Akagera zal voor morgen zijn!

Dikke kus Sara en Femke