Akagera: één zijn met de natuur deel 2 (muuuuud)

Maandag 7/4/14:

Om 8u zitten we aan de ontbijttafel een omeletje te eten. Nadien was ons plan om Kigali stad in te trekken want we moesten geld afhalen en wou wouden al een beetje Kigali zien nu we er toch waren. Van de nonnen kregen we te horen dat er geen taxi-moto’s rijden en dat er niets open is wegens de herdenking van de genocide. Dan maar gewoon afwachten tot als Martin ons komt oppikken met de auto. Sara en Laurence besloten om een wandeling te maken en na 20 minuutjes kwamen ze terug met 3 taxi-moto’s. Deze 3 mannen zagen duidelijk een mooie winst in ons want we zouden dubbel moeten betalen omdat het vandaag zo een moeilijke dag was. Na wat discussie’s te hebben ondergaan kwamen we toch een schappelijke prijs overeen en wijle weg! De taxi-moto’s hier rijden veel wilder en sneller dan deze in Butare en wat zweetaanvalletjes en paniekaanvalletjes later kwamen we toch aan bij de bank. Kigali is echt een Brussel in Rwanda en het was echt surreeël om te zien dat er zo een ontwikkelde stad bestaat hier in Rwanda want al de andere dorpjes die we al bezocht hebben zijn niets in vergelijking met Kigali. Nadien hebben we een wandelingetje gemaakt en vonden we toch een supergrote supermarkt die open was. Toen we binnenkwamen viel onze mond op de grond. Zoveel luxe en zoveel high-tech spullen: flatscreen tv’s, iphones, ipads,.. Alles wat je je maar kan bedenken. In de supermarkt zelf hebben we wel wat tijd gespendeerd want het voelde zoals thuis om hier rond te lopen, ook hebben we nog wat souveniertjes gekocht. Nadien zijn we in een restaurantje iets gaan drinken want van al dat rondwandelen krijg je dorst :D. Een warme chocomelk, een Rwandees theetje en een smoothie hebben ons gesmaakt. Toen hebben we geprobeerd om een glimp op te vangen van de herdenking zelf maar helaas nergens mochten we verder om de herdenking bij te wonen. Rond 12u kregen we een hongertje en wij dus terug naar het restaurant :P. De eerste Rwandese hamburger is een feit en hij was superlekker!

 Ondertussen was het ongeveer tijd om Martin eens te bellen om te horen of de auto in orde is. Slecht nieuws want de auto was geen 4x4 en we zouden zonder niet ver geraken in Akagera volgens hem. Hij was dus aan het wachten op een 4x4 en wij besloten om naar hem toe te gaan en samen te wachten. Na enige tijd komt de 4x4 eindelijk toe maar de chauffeur wil zijn auto niet afgeven en wil mee naar Akagera als gids. Hij vroeg ook een belachelijk dure prijs dus hebben we daarvoor vriendelijk bedankt. Martin begon al goed gefrustreerd te geraken doordat de auto maar niet in orde kwam. Hij belde terug naar de eerste auto en na wat heen en weer telefoongesprekken hadden we toch een auto die op komst was. Ondertussen was het al 16u30 dus besloten wij om terug naar het klooster te gaan en reeds onze spullen te pakken zodat we klaarstonden om direct te vertrekken. Deze taxi-moto rit was zalig en een streling voor het oog. We werden niet langs de grote banen gestuurd maar via allerlei binnenwegen en daar was dan het Kigali zoals we min of meer in gedachten hadden De chauffeurs reden ook heel kalm dus konden we dubbel genieten en wauw het land van de duizend heuvels is echt prachtig als je zo een gebieden kan zien!

Rond 18u vertrekken we eindelijk MET auto maar zonder 4x4 richting Lake Muhazi waar onze eerste overnachting plaatsvind. We komen toe aan een prachtig meer (dat we pas ’s morgens hebben kunnen bewonderen :D) Ons huisje is echt dik in orde en het bed werd goedgekeurd. Na de avondmaaltijd kropen we er allevier in want morgen zou het weer vroeg dag zijn maar zouden we eindelijk aan onze safari beginnen!

Dinsdag 8/4/14

Na een goede nachtrust staan we nog voor de zon opkomt aan de ontbijttafel. Weer een omeletje later (altijd maar weer die omeletjes :P) zitten we in de auto richting Akagera! Spanneeeend! Na een uurtje en half rijden door hobbelige wegen en verlaten dorpjes waar je dan ineens langs alle kanten kindjes ziet verschijnen die naar de auto lopen om naar de muzungu’s te zwaaien, komen we toe in Akagera. Wat papieren invullen en we mogen vertrekken op safari. We beginnen in het Zuiden en nemen the lake road richting Noorden omdat we op deze route de meeste kans hebben om wat te zien. En onze tocht begint goed, we zijn nog niet helemaal vertrokken of de eerste aapjes worden gespot, gevolgd door een soort antilopes en wrattenzwijnen die we pumba’s noemen omdat het engelse woord (met Martin moeten we Engels praten) net iets te moeilijk qua uitspraak is :P.

Ondanks dat we geen 4x4 of zoals Sara het zo mooi zegt Fier By Four hadden heeft ons jeepje heel goed standgehouden op de modderige wegen en de vele modderpoelen die ervoor zorgden dat we af en toe eens een halve cirkel draaide. Een applausje aan Martin want hij was een geweldige chauffeur en heeft ons veilig door het park gekregen. Maar we vervolgen onze weg en elke keer als we iets zagen klonk het ‘stooooop, go back!’. Zo hebben we verschillende soorten vogels met prachtige, felle kleuren kunnen bewonderen, aapjes, pumba’s, bavianen en nog meer.

Tegen de middag komen we bijna aan aan hippobeach waar we konden lunchen tussen de nijlpaarden. Nog voor we daar toekwamen zag ik ineens een grijze vlek in mijn ooghoek en klonk weer het veelgebruikte ‘stoooop’. We draaien allevier ons hoofd en zien een meganijlpaard rustig grazen op 2 meter van onze auto, echt wauw om zo dicht bij dit dier te zijn maar we hadden wel wat schrik want nijlpaarden zijn niet echt de vriendelijkste dieren als ze uit het water zijn :O. En zo komen we toe op hippobeach waar we genieten van het uitzicht en de lunch. Omdat er zich cobra’s, black mambas en andere giftige slangen bevinden in het park mochten we in geen geval de auto verlaten dus hebben we dit ook niet angedurfd want we wouden nog graag over dit avontuur vertellen!

En zo hebben we het eerste deel van onze safari afgesloten. Dit stuk van het woud was enorm dicht bebost en we hadden veel last van vliegen die er als bijen uitzien en de auto was een waar slachtveld door onze strijd met de meest lastige beesten van heel de safari :P.

Nadien rijden we verder richting Noorden en zien we hoe het landschap zich openstrekt naar wijde grasvelden bezaaid met verschillende kudde’s van bizons, zebra’s, antilopes, giraffen, pumba’s enzoverder. Dit was echt prachtig en het voelde als een echte safari. Bij de giraffen hebben we lang stilgestaan omdat Sara haar babysitkindje Ferre een enorme fan is en dus moesten we wel goede foto’s hebben. Speciaal voor jou Ferre, en genees snel van de windpokken! Dikke kus van Sara en ze mist je superhard!

In dit prachtige stuk hebben we nog uren vertoefd genotend van de diertjes die we allemaal konden spotten en van het uitzicht. Rond 18 uur trekken we terug richting lodge, het park sluit immers om 18 uur omdat het dan donker wordt en het net iets te riskant is om alleen rond te rijden. De logde zelf was pure luxe (MET zwembad) en we waren verbaasd om zoiets te vinden in het midden van een oerwoud maar je hoort ons niet klagen natuurlijk! Een lekkere maaltijd en een warme douche (EINDELIJK na 2 maanden en hij was geweldig zalig!) later kruipen we in ons bedje wegdromend van de mooie uitzichten en dieren die we gezien hebben.

 Woensdag 9/4/14

De beste nachtrust gehad sinds we hier zijn, we zouden het bed wel willen meenemen naar Butare :P. We maken ons klaar om te ontbijten en zien hoe de bavianen ons een bezoekje komen brengen aan het hotel. Grappig hoe dier en mens toch zo dicht bij elkaar kan leven zonder elkaar te storen! Het ontbijt was heel uitgebreid en superlekker en dus voldaan vertrekken we opnieuw richting park waar we nu de andere route nemen en halverwege terug the lake road nemen in de hoop om de olifanten te kunnen spotten. Als we aankomen aan de auto (je moet weten dat de ruit kapot was en dus niet meer omhoog kon) merken we dat ook onze auto deze nacht bezoek heeft gehad van de aapjes want onze bananenschillen zijn verdwenen :P. Ook vandaag genieten we enorm van het uitzicht en net iets minder van de vervelende vliegen :D. De olifanten hebben we helaas niet gezien, zo een grote dieren maar zo onmogelijk om te vinden maar dat wil dus zeggen dat we nog eens moeten terugkeren naar Akagera om olifanten te spotten en misschien ook de leeuwen die in augustus zouden toekomen en opnieuw zouden worden geïntegreerd in het park.

 Na weer een zalig ritje door de natuur keren we moe en voldaan en met prachtige taferelen in ons geheugen gegrift terug richting Kigali. Rond 20u30 zijn we weer home sweet home in het rustige Butare en bij onze kleine boelies die blij waren om ons te zien. Het onvergetelijke avontuur ligt alweer achter ons en we zijn al weer vollenbak bezig met stage lopen dus mevrouwtjes kom maar richting Kabutare want daar staan drie geweldige vroedvrouwen op jullie te wachten!

SPECIAAL VOOR FERRE!

Dikke kus, Sara en Femke xxx

Akagera: één zijn met de natuur deel één (muuuuud!)

Maramutse muzungu’s!

Alweer een weekje en half gepasseerd en heel wat verhalen te vertellen!

Maandag 31/3/14 en Dinsdag 1/4/14

Maandag was het ons wekelijks rustdagje na een heel weekend nachten en dus zeer welkom! Dinsdag was het eindelijk zover en mochten we achter onze kleedjes gaan. Na nog wat gespeeld te hebben met onze boellie’s vertrekken we richting dorp. Heel benieuwd naar hoe onze kleedjes eruit zien komen we toe bij de kleermaker. Helaas slecht nieuws, de kleedjes zijn nog niet klaar en we moeten vrijdag teruggaan, dan zouden ze zeker klaar zijn. Om ons “verdriet” te verwerken trokken we richting Ibis om een lekkere pannenkoek Mikado te eten en dat het gesmaakt heeft! De rest  van de dag hebben we doorgebracht met de kindjes, het zijn echte schatjes van patatjes en we zijn al helemaal verliefd op hun en kijken nu al op tegen het afscheid! En terwijl ik dit aan het schrijven ben kijkt Landry, die in de draagdoek op mijn buik hangt, me heel vertederend aan! Smelt

's Avonds zijn we dan nog eens gaan eten in Hotel Ibis want ja een mens moet ook warm eten en niet enkel pannenkoeken natuurlijk :P en nadien zijn we lekker op ons matrasje gekropen want morgen zouden Sara en ik nog eens (na lang) een dagshift lopen in het ziekenhuis.

Woensdag 2/4/14

6 uur en de wekker gaat af, veeeeeel te vroeg en niet wat we gewoon zijn en dat merk je ook aan ons gezicht en de humeuren :P. Rond 7uur vertrekken we richting ziekenhuis en hopen we dat er mirakelgewijs 4 of meer mevrouwtjes op bevallen staan.De taximoto ritjes vinden we heerlijk en zijn pure ontspanning. Dit is iets wat we echt gaan missen in België!

Aangekomen op stage is er een madammetje die bijna gaat bevallen en dus vliegen we op de vroedvrouw om er zeker van te zijn dat wij de bevalling kunnen doen. Zo gezegd zo gedaan, Sara staat klaar en mevrouw begint te persen. De vroedvrouw die de shift had overgenomen van de nacht is niet echt vriendelijk en heel weinig (eigenlijk niets) van woorden. Duizend keer vragen we iets en amper krijgen we een ‘mmh’ te horen. Als het hoofdje dan eindelijk zichtbaar is wordt Sara prompt omver geduwd want ze mag de bevalling wel doen maar ‘de situatie’ is niet geschikt (terwijl het om een perfecte normale bevalling ging). Omdat we ondertussen al 3u zo behandeld worden beslissen we om de handdoek in de ring te gooien voor deze dag en gewoon ’s avonds terug te keren naar onze geliefde nachtshiften.

Precies een echte :P

Rond 10 uur zijn we dan vertrokken en een telefoontje naar Rollie vertelde ons dat zij net ging wandelen met de kindjes. Superleuk dus spraken we een plaats af zodat we mee konden wandelen. Rollie kreeg heel veel bekijks want een blanke met een zwart kindje dat kan toch niet en daar moet wel iets fouts mee gebeurd zijn. Edith vond de taferelen wel enorm grappig want zoals jullie waarschijnlijk wel weten, het typische Afrikaanse beeld is de vrouwen met enorme emmers op hun hoofd, en zo gebeurde het dat een mevrouw zo hard schrok van het beeld van Rollie met Landry dat pardoes heel haar emmer van haar hoofd viel en zo Edith dus ook plat van het lachen lag! Zij was ook superfier om te gaan wandelen met de kindjes en wij natuurlijk ook!

Chinezen like a boss!

Voor we toekomen op onze nachtshift zijn we eerst gaan Chinezen want naast de vele muzungu’s lopen er hier nog meer chinois rond en dus logischerwijze ook een Chinees restaurant. We hadden afgesproken met Martin maar omdat Sara en ik dan een nachtshift gingen doen zijn we iets vroeger vertrokken naar daar zodat we op tijd zouden toekomen op stage. Het eten was superlekker maar het eten met stokjes moeten we precies nog wat inoefenen. Van Yermo (mijn vriend die momenteel in Shangai vertoeft ) kreeg ik de dag nadien te horen dat ik de stokjes verkeerd vast had :D oepsieee. De nacht zelf is rustig verlopen met slechts 1 bevalling voor Sara. Zij heeft die samen met Laurent gedaan en hij was ook een hele geduldige, goede leermeester voor het hechten. Wel was er een meisje van 17 toegekomen die zwanger was van een tweeling. Ze stond op volledige ontsluiting maar het waren 2 stuitjes en de regel geldt dat wanneer het eerste kindje in hoofdligging ligt de bevalling vaginaal kan gebeuren. Pech gehad dus maar toch zal dit meisje mij bijblijven want ondanks zo jong te zijn, zwanger te zijn van een tweeling en op volledige ontsluiting te staan (wat dus wil zeggen enorme pijnlijke contractie’s) bleef ze heel kalm onder de situatie en was ze helemaal gefocust op het opvangen van de contractie’s. Ik weet niet of ik het zou kunnen gezien de situatie! 

Donderdag 3/4/14

Vandaag beginnen we een beetje te stressen. Maandag vertrekken we immers naar Akagera op safari maar maandag is ook de dag van de herdenking van de genocide. We hadden al te horen gekregen dat er enkel een bus rijdt om 8 uur ’s morgens en niets meer in de namiddag maar Sara en ik gingen zondagnacht nog een nacht doen. Een beetje puzzelen is dus nodig. De rest van de dag was weer helemaal aan de kindjes besteed en aan inkopen doen. Zalig dit leventje met die twee kapoentjes! 

Vrijdag 4/4/14

Vandaag is het kleedjesdag! Iets voor we op stage vertrekken trekken we richting kleermaker. Als we toekomen zien we het al aan zijn gezicht en jawel er is maar één van de twee kleedjes klaar. Sara is de lucky one en mag haar kleedje passen. Supermooi en het past perfect! Pfioe kleedje 1 is gelukt! (foto volgt volgende week)

Als we op stage toekomen is het heel rustig en zo bleef het de hele nacht. Wel heb ikzelf 1 bevalling kunnen doen maar helaas ging het om een kindje dat reeds was overleden in de buik. Deze mevrouw was voor de 8^e keer zwanger en had al 3 overleden kindjes en 4 levende kindjes. Het was een superlief mevrouwtje en ik vond het erg dat ik niet kon communiceren met haar. Het was voor mij de eerste keer dat ik zelf een dood kindje op de wereld heb gezet. Dit was zeer moeilijk om te doen maar Sara had het nog moeilijker want zij moest het kindje dan opvangen en afnavelen en wegen. Regelmatig hoorde ik geroep dat ze het moeilijk had maar samen hebben we dit kunnen doorstaan. Gelukkig dat we met 2 zijn want alleen zou ik het niet kunnen denk ik. 

Zaterdag 5/4/14

Vandaag mag ik achter mijn kleedje gaan en amai quelle accouchement was dat. We komen toe en we zien dat hij er nog aan bezig is dus wachten we want deze keer wou ik echt naar huis gaan met kleedje! Na een kwartiertje was het klaar en mocht ik passen. Pasbeurt nummer 1: ofwel ben ik enorm verdikt op één week tijd ofwel heeft hij de verkeerde maten genomen maar ik geraakte er niet in. Oplossing van onze Congolees is om er een rits in te zetten en zo gezegd zo gedaan. Pasbeurt nummer 2 en ik raak er nog steeds niet in dus een langere rits :D. Pasbeurt nummer 3 en ik geraak er min of meer in, wat een opluchting! Uiteindelijk heeft hij de rits wat langer gemaakt en ben ik nu in het bezit van mijn eigen Afrikaans kleedje dat perfect past!

Trotse mama!

Op stage was het zoals de hele week al weer enorm rustig. We hebben elk 1 bevalling kunnen doen. Sara haar mevrouwtje was een superlieve en ze probeerde echt met haar te communiceren maar dat is moeilijk want enkel de Rwandezen die gestudeerd hebben kunnen Engels en/of Frans. Jammer dat communicatie zo moeilijk gaat maar we leren hier echt met handen en voeten alles uitleggen en onze plan trekken. Uiteindelijk werd er een gezond meisje geboren en het was de eerste keer hoe wij zagen dat een moeder zo blij was om haar kindje te zien en wanneer zij afgewerkt was, want ze moest gehecht worden doordat ze een episiotomie had die Sara voor de eerste keer helemaal alleen gezet heeft (applausjeeee!) kon het niet snel genoeg gaan om haar kindje in haar armen te houden. Echt mooi om te zien! 

Mijn bevalling was redelijk vlot maar een ambetant mevrouwtje die nogal graag moeilijk deed maar zoals ze zeggen moeilijk gaat ook en ik heb een gezond jongetje op de wereld gezet! 

Gaudence!

Verder hebben we de nacht doorgebracht met ons te amuseren met de vroedvrouw en verplegers. We hadden een boekje mee met spelletjes (kruiswoordraadsels, zoekpuzzels enz.) en dat bracht grappige taferelen met zich mee. Gaudence was enorm verslaafd aan de zoekpuzzel en was zo blij als een klein kindje toen ze eindelijk een woordje vond en elke keer zei ze ‘nu ga ik een langer woord zoeken hoor’ haha! Het was een leuke nacht en we hebben leuke fotootjes getrokken met hun. 

Claude!

De alienbaby!

Woorden zoeken! 

Zondag 6/4/14

Rond 13u worden we gewekt door Rollie. Zij was naar het busstation geweest en paniek want er rijden geen bussen maandag. Dat kwam ons niet goed uit want er stond nog een nacht stage voor Sara en mij gepland en we zouden dan pas maandagnamiddag richting Kigali vertrekken om zo naar Akagera te gaan. Wat nu gedaan? Uiteindelijk lag onze oplossing bij Claudine. Zij zou deze avond vertrekken richting Kigali en dus toen ze hier in het weeshuis toekwam vroegen we of we meemochten. Gelukkig konden we mee maar we moesten onze spullen op 10 minuten pakken. Het leek hier wel een kippenkot toen we dat te horen kregen maar het is ons gelukt en gepakt en gezakt trokken we richting Kigali.

Wel nog even melden dat Rollie lekkere pannenkoeken van maniokbloem voor ons gemaakt had. De smaak was heerlijk maar de vorm valt te bediscussiëren :P Niet Rollie haar fout maar wel de fout van de pan! Na 2 uur waren we ter plaatse maar nu moesten we nog onderdak voor deze nacht vinden. Dankuwel Claudine dat je ons zo goed geholpen hebt vandaag want zij heeft ervoor gezorgd dat we in een klooster terecht komen. Heel wat minder dan we gewend zijn van Sovu en Butare maar we konden slapen met een dak boven ons hoofd dus we waren enorm gelukkig. Na het gewoonlijke kloostereten kropen we ons bedje in want we waren kapot!

Voila dit is reeds een deel van ons weekverslag maar Sara en ik moeten nu bijna op stage vertrekken dus de update van Akagera zal voor morgen zijn!

Dikke kus Sara en Femke