We zijn hier nu al een week in het
gezondheidscentrum in Sovu. Het is een lange week geweest waarbij er
niet veel werk was en geen bevallingen, en we werden er een beetje
moedeloos van. Maar gisteren (zaterdag) was er toch een lichtpuntje.
De ochtend was slecht begonnen. Doordat het weekend was en we niet
moesten werken hadden we ontbijt om 9u, daar zei de zuster dat er een
vrouw in arbeid was maar dat ze niet voor 12u zou bevallen. We hebben
toen toch snel ontbeten om te gaan kijken hoe het daar zat, toen we
daar aankwamen zagen we dat de bevalling al bijna voorbij was.
Hierdoor waren we enorm teleurgesteld omdat we hen al een hele week
proberen duidelijk te maken dat we hier zijn om bevallingen te doen
en te werken en niet omdat we op vakantie zijn. Hierop hebben we ons
toch maar eens boos gemaakt zodat het eindelijk zou doordringen en we
denken toch dat ze het eindelijk begrijpen. Maandelijks zouden hier
45 bevallingen zijn, maar nu we een week hebben afgesloten zonder
bevallingen denken we dat dit toch niet helemaal waar is daarom
proberen we nu te regelen om toch vroeger naar het ziekenhuis te gaan
en wat meer bevallingen te kunnen doen.
Gisteren hadden we dus al één
bevalling gemist maar er was nog een vrouw in arbeid. Hier hebben we
duidelijk gezegd dat wij de bevalling wilden doen en dat is duidelijk
gelukt. Laurence heeft om 12u 's middags een gezond jongetje van
3750g op de wereld gezet, die ze Nono gedoopt heeft (12u = middag =
noon). Dit heeft ons een enorme boost gegeven want daar was eindelijk
onze eerste bevalling na een week hier te zijn! Maar hier bleef het
niet bij, er was ondertussen nog een vrouw toegekomen in arbeid,
jammer genoeg werd deze doorgestuurd naar het ziekenhuis wegens
'prematuriteit' (39w), dus we snappen niet goed waarom ze werd
doorgestuurd.
Ondertussen was er nog een derde vrouw
in arbeid, ze was zwanger van haar 5e kind dus we dachten dat dit wel
heel vlot vooruit zou gaan. Maar niets is minder waar, om 17u hadden
we haar onderzocht en stond ze op 5cm ontsluiting dus zijn we naar
het klooster gegaan om even te ontspannen en om 19u30 zijn we haar
terug gaan onderzoeken en had ze nog maar 7cm ontsluiting. Dit was
niet de vordering waar we op gehoopt hadden maar toch zijn we in het
centrum gebleven. Daar hebben we kennisgemaakt met Goretti, de
nachtverpleegster. We hebben met haar een lange babbel gedaan en we
zijn veel te weten gekomen over de cultuur van Rwanda zoals hoe de
naamgeving van de baby gebeurd, hoe een huwelijk in elkaar zit, enz
..
Omdat het al donker was hadden we uit
voorzorg onze koplampen meegenomen en gelukkig maar want we hadden te
maken met regelmatige stroompannes (best wel creepy als het licht
ineens uitvalt en we alledrie 'aaaahhhh' roepen en snel ons lichtje
proberen aan te steken ;-) ).
Om 22u heb ikzelf (Sara) een gezonde
jongen van 3kg 300 op de wereld gezet en hij kreeg van ons de naam
Dixie ( 22u stipt = dix in het frans = dixie). Het grappige bij deze
bevalling was dat wanneer ik bezig was met de placenta te laten
geboren worden de stroom ineens uitviel waardoor ik enkele seconden
in het donker de placenta probeerde op te vangen, gelukkig had ik
mijn 2 geweldige collegatjes bij mij die me direct terug licht gaven.
We moesten er best wel eens goed meelachen.
Vandaag gaan we naar de mis en is hier
een feest waarbij ze cadeautjes geven aan de persoon die ze in het
begin van vorig jaar hebben getrokken en die ze dan een heel jaar
stiekem moeten verwennen en waarbij ze vandaag gaan weten door wie ze
verwend worden. Wij zijn blij dat we hiervan getuigen mogen zijn en
zijn heel benieuwd hoe de mis en het feest er hier aan toe zullen
gaan. En we hopen natuurlijk op meer bevallingen.
Dikke afrikaanse kus, Femke & Sara
Geen opmerkingen:
Een reactie posten