Week 2

Vorige week zondag zijn we naar het Cacahouette feest geweest van het personeel. De sfeer zat er dik in en er werden super veel foto's getrokken, wat ons vooral opviel gedurende het trekken van de foto's was dat de mensen stopte met lachen als de foto werd getrokken en na de foto weer verder lachtte .. Bizarre toestanden! Het was leuk om dit eens gezien te hebben, ook de mis 's morgens was fijn om eens mee te maken (maar niet om elke zondag te herhalen), er werd tijdens de mis meer gezongen door de zusters dan 'gepreekt' door de pastoor zoals in België. Op het einde van de mis bedankte de pastoor ons omdat we onze rijkdom zomaar achterlieten om in een arm land te komen helpen en onze kennis hier over te brengen.

Maandag hebben we een half dagje 'gewerkt' en nadien waren we vrij. We waren sowieso van plan om naar Butare te gaan omdat we onze internetsticks moesten opladen, we waren super enthousiast dat we even van dit domein weg konden, maar dan begon het ineens te regenen en te onweren. Grote teleurstelling, maar toch moesten we erdoor. Dus wij met zak en jas opzoek naar taxi moto of taxi vélo. Helaas hebben we deze niet gevonden en zijn we te voet naar Butare gestapt en hebben we er een uur over gedaan en zijn we uitgeput toegekomen nat in het zweet! Onderweg naar Butare werden we constant bekeken door iedereen en riepen ze verschillende keren 'muzungu muzungu' en zwaaiden ze naar ons alsof we prinsessen waren, best grappig om te zien :-). Naast de weg zagen we in de rijstvelden de gevangen werken in oranje pakjes, in België zou zoiets echt ondenkbaar zijn. 

Toen we kwamen in de winkelstraat van Butare zagen we dat de straten helemaal open liggen, niet echt aangenaam om daar in de regen door te lopen.

Gevangene aan het werk

Butare by rain :-)

Eenmaal in Butare waren we totaal gefocust op onze internetsticks en de aankopen die we gingen doen, we krijgen namelijk al bijna 2 weken hetzelfde op onze sandwiche en die guave confituur zijn we nu wel meer dan beu. We hadden echt super veel zin in choco en gewone aardbeienconfituur en dit hebben we dan ook gekocht :D (wij met zen drieën supergelukkig)! Als tussendoortje vonden we in La Source (de muzungu winkel in Butare) plots witte chocolade, we sprongen erop als kleine kinderen, maar onze dag kon niet meer stuk.

Onze schoenen na een uitstapje Butare

Oh nomnomnomnom!!!!  :-) :-)

Voor de rest was het een rustige week op stage, op Fem haar bevalling na zoals jullie hieronder kunnen lezen :-).

Gisterennamiddag na het werk (donderdag) nam Soeur Solange

ons mee naar een winkel met metalen beeldjes en naar de paters hier een beetje verderop (de naam van het dorpje is onuitspreekbaar voor ons). Het domein waar de paters verblijven is echt gigantisch groot en de tuin is super mooi! Ze wilden ons nog meenemen naar de gevangenis maar jammer genoeg was daar inspectie waardoor we niet konden gaan.

Tuin van de paters

 

Na het avondeten zijn we nog even naar het gezondheidscentrum gegaan om te checken of er geen dametjes waren binnengekomen in arbeid.

 Er waren twee dames, eentje had 1cm ontsluiting en de andere 2cm ontsluiting. We hebben nogmaals tegen de verpleegster gezegd dat als ze ver zouden bevallen ze ons zeker moest bellen. Deze morgen om 6u10 kreeg ik plots telefoon van het gezondheidscentrum, de dame die gisterenavond 1cm ontsluiting had ging bevallen! Ik ben Femke & Laurence onmiddellijk gaan wakker maken en op 5minuten stonden we, ongewassen/ nog half slaperig, beneden in onze stagepakjes. 

De mevrouw had effectief 10cm ontsluiting en we zijn rond 6u45 beginnen persen en PAS om 7u57 is baby Amahirwe (geluk in het Kinyarwanda) geboren.

Momenteel is de andere dame in voorarbeid, dus we vrezen dat het nog enkele dagen zal duren voor ze zal bevallen maar ze blijft hier wel op de materniteit omdat ze zover woont en anders misschien te laat op tijd terug is .. 

Duim maar mee voor ons dat we snel onze volgende bevalling(en) hebben!

Dikke kus Femke & Sara xxx 

Onder de bananenboom in Sovu. Wandelen is hier ons grootste tijdverdrijf (helaas)

Cacahouette feest. Een soort van personeelsfeest waarbij ze in het begin van het jaar een naam trekken en nu de kadootjes uitwisselen. Op de foto zie je Soeur Solange, hoofd van het centrum. 

foto's

Sara haar eerste Rwandese baby Dixie!

Laurence haar eerste Rwandese baby nono!

foto's

Onze hypermoderne douche met exclusief koud water!

De bevallingskamer (links een bevallingsstoel en rechts één) 

Ons verblijf, het klooster van Sovu

Finally!

Eindelijk hebben we alledrie onze eerste Afrikaanse baby op de wereld gezet want jawel vandaag heb ik(Femke) mijne Flor laten geboren worden! Het was een hele zware bevalling door enerzijds te weinig weeën maar ook anderzijds doordat mevrouw niet goed mee duwde. Dit zorgde ervoor dat na 25 minuten persen het hoofdje eindelijk geboren werd en nadien moesten de schouders nog komen. Hierbij duwde de vrouw al helemaal niet mee waardoor we genoodzaakt waren om fundusdruk te geven want het kindje zag al helemaal blauw, en hoe: Laurence de tafel op geklommen en zo meegeduwd. Om 15u27 werd dan een jongetje van 3 kg250 geboren die in het begin enige hulp nodig had maar het nu perfect goed stelt. Ook moet ik even mijn collegaatjes Sara en Laurence bedanken: Sara omdat ze mij niet alleen gelaten heeft en geholpen heeft bij een wel heel hardnekkige placenta en veel bloedverlies en Laurence om Flor goed op te vangen. Verder hebben we vandaag best wel een drukke dag gehad die voorbij is gevlogen. 'S morgens een mevrouw in arbeid die vlot vooruit ging maar die helaas is blijven stagneren op 8 cm dus werd er besloten om haar te transfereren. Een andere mevrouw stond op 5 cm maar was amper 1m40 dus hebben ze haar ook getransfereerd omdat de kans groot is dat haar bekken te klein is om de baby door te laten.

Nu zijn we ook net terug van het gezondheidscentrum.
Vandaag is het Jozef die de wacht heeft. Hij heeft het hoogste diploma hier in het centrum maar we hebben hem toch maar even geleerd hoe hij een touché moet uitvoeren want het lukte precies niet goed :D. Volgens mij had de mevrouw die ik had onderzocht een 3 à 4 cm opening maar volgens hem was er nog niets van ontsluiting. Hierop heeft Sara ook nog eens onderzocht en zij had ook 3 cm opening gevoeld. Ik ben blij dat zij dit ook voelde want ik begon mij al redelijk dom te voelen moest het daadwerkelijk 0 cm geweest zijn, maar dit was het dus niet! OEF! Hij wou ons echter niet onmiddelijk geloven dus hebben we hem stap voor stap uitgelegd hoe wij het voelen en dan zei hij toch 'Oui oui un doigt' (hij heeft volgens hem dikkere vingers dan ons) :D Mission accomplished, Jozef kan touché's uitvoeren! Maar hij is wel supersympathiek en heeft veel vertrouwen in ons en het was fijn om deze avond toch even met hem te hebben mogen werken.

Het begint er op te lijken dat zaterdag en dinsdag de drukste dagen zijn hier maar toch hopen we stiekem dat ook maandag, woensdag, donderdag en vrijdag ons zulke avonturen zullen brengen deze week.

Dikke kus xxx Sara en Femke

Een koplamp kunnen we hier goed gebruiken na 18u 's avonds want de electriciteit wil al eens regelmatig uitvallen zoals bij Sara haar eerste bevalling! 

Eerste week in Rwanda

We zijn hier nu al een week in het gezondheidscentrum in Sovu. Het is een lange week geweest waarbij er niet veel werk was en geen bevallingen, en we werden er een beetje moedeloos van. Maar gisteren (zaterdag) was er toch een lichtpuntje. De ochtend was slecht begonnen. Doordat het weekend was en we niet moesten werken hadden we ontbijt om 9u, daar zei de zuster dat er een vrouw in arbeid was maar dat ze niet voor 12u zou bevallen. We hebben toen toch snel ontbeten om te gaan kijken hoe het daar zat, toen we daar aankwamen zagen we dat de bevalling al bijna voorbij was. Hierdoor waren we enorm teleurgesteld omdat we hen al een hele week proberen duidelijk te maken dat we hier zijn om bevallingen te doen en te werken en niet omdat we op vakantie zijn. Hierop hebben we ons toch maar eens boos gemaakt zodat het eindelijk zou doordringen en we denken toch dat ze het eindelijk begrijpen. Maandelijks zouden hier 45 bevallingen zijn, maar nu we een week hebben afgesloten zonder bevallingen denken we dat dit toch niet helemaal waar is daarom proberen we nu te regelen om toch vroeger naar het ziekenhuis te gaan en wat meer bevallingen te kunnen doen.

Gisteren hadden we dus al één bevalling gemist maar er was nog een vrouw in arbeid. Hier hebben we duidelijk gezegd dat wij de bevalling wilden doen en dat is duidelijk gelukt. Laurence heeft om 12u 's middags een gezond jongetje van 3750g op de wereld gezet, die ze Nono gedoopt heeft (12u = middag = noon). Dit heeft ons een enorme boost gegeven want daar was eindelijk onze eerste bevalling na een week hier te zijn! Maar hier bleef het niet bij, er was ondertussen nog een vrouw toegekomen in arbeid, jammer genoeg werd deze doorgestuurd naar het ziekenhuis wegens 'prematuriteit' (39w), dus we snappen niet goed waarom ze werd doorgestuurd.

Ondertussen was er nog een derde vrouw in arbeid, ze was zwanger van haar 5e kind dus we dachten dat dit wel heel vlot vooruit zou gaan. Maar niets is minder waar, om 17u hadden we haar onderzocht en stond ze op 5cm ontsluiting dus zijn we naar het klooster gegaan om even te ontspannen en om 19u30 zijn we haar terug gaan onderzoeken en had ze nog maar 7cm ontsluiting. Dit was niet de vordering waar we op gehoopt hadden maar toch zijn we in het centrum gebleven. Daar hebben we kennisgemaakt met Goretti, de nachtverpleegster. We hebben met haar een lange babbel gedaan en we zijn veel te weten gekomen over de cultuur van Rwanda zoals hoe de naamgeving van de baby gebeurd, hoe een huwelijk in elkaar zit, enz ..

Omdat het al donker was hadden we uit voorzorg onze koplampen meegenomen en gelukkig maar want we hadden te maken met regelmatige stroompannes (best wel creepy als het licht ineens uitvalt en we alledrie 'aaaahhhh' roepen en snel ons lichtje proberen aan te steken ;-) ).

Om 22u heb ikzelf (Sara) een gezonde jongen van 3kg 300 op de wereld gezet en hij kreeg van ons de naam Dixie ( 22u stipt = dix in het frans = dixie). Het grappige bij deze bevalling was dat wanneer ik bezig was met de placenta te laten geboren worden de stroom ineens uitviel waardoor ik enkele seconden in het donker de placenta probeerde op te vangen, gelukkig had ik mijn 2 geweldige collegatjes bij mij die me direct terug licht gaven. We moesten er best wel eens goed meelachen.

Vandaag gaan we naar de mis en is hier een feest waarbij ze cadeautjes geven aan de persoon die ze in het begin van vorig jaar hebben getrokken en die ze dan een heel jaar stiekem moeten verwennen en waarbij ze vandaag gaan weten door wie ze verwend worden. Wij zijn blij dat we hiervan getuigen mogen zijn en zijn heel benieuwd hoe de mis en het feest er hier aan toe zullen gaan. En we hopen natuurlijk op meer bevallingen.

Dikke afrikaanse kus, Femke & Sara

Eerste consultatie en bevalling!

Vandaag zijn we 18/02 en hebben we voor de eerste keer prenatale consultaties meegevolgd!
De consultaties verliepen heel raar. De vrouwen kwamen gewoon binnen zonder een goeiendag, ook de verpleegster deed dit niet. Gedurende de consultatie was er ook geen interactie. De verpleegster vertelde en de patiënt knikte maar en zei zo goed als niets. Verder bestaat een consultatie uit het nemen van de bloeddruk, het meten van de fundushoogte, het beluisteren van de harttonen en het bepalen van de positie van de baby. Na dit alles krijgt de patiënte een volgende afspraak en mag de volgende binnenkomen.

Vandaag zijn we ook getuige geweest van een bevalling die helaas een negatief einde kende. Het ging om een mevrouw die eerder op consultatie was geweest en waarvan wij alledrie de harttonen niet konden vinden, terwijl de verpleegster ons verzekerde dat die er wel waren. Na alle consultaties werd er een onderzoek bij haar uitgevoerd. De verpleegster deed dit op een bizarre manier waarbij ze nauwelijks goed door toucheerde. Ze zei dat ze iets raars voelde en dus besloot Laurence om ook eens te voelen. Zij zei onmiddellijk dat het om een navelstrengprolaps ging (dit wil zeggen dat de navelstreng geklemd zit tussen het hoofdje van de baby waardoor deze geen bloed en zuurstof meer krijgt). Hierop zijn wij onmiddellijk in actie geschoten en hebben we mevrouw van positie veranderd, het hoofdje opgeduwd en tegen de verpleegster gezegd dat ze de ambulance moest bellen want dat deze vrouw overgebracht moest worden naar het ziekenhuis voor een keizersnede. De verpleegster had het echter veel te druk met de vrouw onder haar voeten te geven dat ze gelogen had over haar laatste menstruatie en dat het daardoor kwam dat haar kindje gestorven was. En dus werd er maar getreuzeld en getreuzeld en werd ons advies genegeerd en werden we op de kant geschoven en eerlijk gezegd hadden wij alledrie totaal geen idee wat we moesten doen, we konden de vrouw niet inlichten en de verpleegsters luisterden niet naar ons. Na een uur kwam dan eindelijk de ambulance aan, maar in plaats van snel te handelen werd er eerst nog een babbeltje gedaan en eens goed gelachen. Uiteindelijk werd de bevalling hier in het centrum uitgevoerd door de vroedvrouw die mee was gekomen met de ambulance. 5 minuten voor het kindje geboren werd, werden de ouders pas ingelicht dat hun kindje waarschijnlijk niet zal leven. Hun reactie hierop was ook totaal anders als wat wij zouden zien in België. Hun blik op oneindig en heel de situatie gewoon ondergaan. Mevrouw is dan uiteindelijk bevallen om 14u30 van een levenloos jongetje. Dit alles heeft een diepe indruk op ons nagelaten en dit was dan ook meteen het moment om deze dag tot een einde te roepen en terug te keren naar het klooster om alles eens te overlopen en een plaats te geven.

Verder hebben wij dan vooral gebabbeld hierover, ook met de zuster en hebben wij ons weer proberen wassen op de Afrikaanse manier. Het koude water doet zeer veel deugd en kunnen we wel appreciëren bij dit warme weer!

Hopelijk kunnen we morgen en de komende week wat beter nieuws vertellen.
En nu moeten we gaan eten want het belletje rinkelt (Ja, wij worden hier op onze wenken bediend en moeten gewoon onze benen onder tafel schuiven :D)

Dikke kus Sara en Femke

De eerste stagedag

Vandaag zou het onze eerste stagedag in het gezondheidscentrum. Om 8u was het ontbijt (sandwichen met confituur van guave en omelet). Het is moeilijk om met veel smaak te eten omdat we schrik hebben om via de voeding iets op te lopen. Maar we worden hier wel goed verzorgd. Na het ontbijt vertrokken we naar het gezondheidscentrum dat letterlijk op 2 stappen van ons verblijf is wat wel enorm handig is! Daar aangekomen kregen we een rondleiding door het centrum. Wat hier heel hard opviel is dat de mevrouw die ons rondleidde nooit op de deur klopte en gewoon binnenging ook al lagen daar patiënten. Op het eerste zicht oogt het wel redelijk oké maar de geur is verschrikkelijk. Of we dit 3 maanden gaan volhouden blijkt nog af te wachten :D. Na de rondleiding was er eigenlijk geen werk meer voor ons want op maandag zijn er geen prenatale consultaties en er waren ook geen vrouwen in arbied. Het gezondheidscentrum zat boordevol maar dit was voor gewone consultaties. We hebben hier wel een Frans koppel ontmoet dat hier al 2 jaar woont en werkt in het centrum. Zij wonen in Butare en stelden voor om ons daar af te zetten zodat we onze internetsticks konden gaan halen. Nadat we dit gedaan hebben, zijn we een lokaal marktje gaan bezoeken. Het was daar zeer druk en muzungugeroep langs alle kanten ( muzungu = blanke) maar we vonden wel dat we niet zoals toeristen overrompeld werden. Er werd naarons geroepen maar we werden niet benaderd, dit is een hele geruststelling voor ons. Nadat we terug waren van Butare stond ons middagmaal al op ons te wachten, dus weer de voetjes onder tafel schuiven en bediend worden. Nadien besloten we om te douchen. We hebben hier 1 douche en we waren blij dat die er was, maar wisten we veel dat het avontuur toen nog moest beginnen!! Laurence ging als eerste de douche uitproberen en na 2 minuten stond zij al terug aan de deur om te zeggen dat het water dat uit de douche loopt zijn amper enkele druppeltjes. Maar mijn creatieve brein (Femke) had al een oplossing bedacht :D. Onder onze lavabo’s staan grote emmers dus hebben we die gevuld en hebben we ons zo maar gedoucht. Nadien hebben we unaniem besloten om ons enkel nog te wassen aan de lavabo en maar 1 keer of misschien 2 keer per week onze haren te wassen  :D zo kunnen we lekker meerieken met de Rwandezen! De rest van de dag mogen we nu nog lekker niksen dus de perfecte moment om met iedereen eens contact op te nemen en de blog te updaten! Tot volgende keer!

Groetjes Sara en Femke xxx

Aankomst

Na een veel te lange 8uur durende vlucht (met vertraging) zijn we geland in Kigali. We kwamen aan in een doffe warmte.. We moesten door de douane geraken, waar opzich niet veel volk stond maar het was al direct African way, een halfuur aanschuiven voor 3man dat voor ons stond voordat we eindelijk naar onze bagage mochten. Eenmaal we onze bagage hadden stond Luc ons buiten op te wachten. (Luc is een belg die in Rwanda woont met zijn Rwandese vrouw Claudine, zij zijn de mede-oprichters van 'Chez Marraine' waar we de laatste 2maanden zullen verblijven).

Via zijn gammel, typisch Afrikaans busje, bracht hij ons naar zijn huis in Kigali waar we gegeten hebben, wat meer te weten zijn gekomen over Rwanda en waar we onze eerste Afrikaanse nacht hebben doorgebracht. De eerste was heel kort door alle vreemde geluiden buiten, door het vele licht dat door de gordijnen kwam en door de warmte, maar we hebben hem overleefd :-). Na het ontbijt zijn we op het gemakje vertrokken naar Kigali centrum. Daar heeft Claudine nog wat boodschappen gedaan en wij hebben ondertussen geld afgehaald, 100 000 Rwandese Franks wat overeenkomt met 111 euro. Na een lange rit in de warmte zonder water en een autopanne zijn we aangekomen in Butare, het tweede huis van Luc & Claudine, waar we direct met onze voeten onder tafel moesten schuiven. Onderweg waren we wat onder de indruk van de Afrikaanse rijstijl, ze rijden eigenlijk allemaal wat door elkaar en wegmarkeringen zijn er ook niet echt. Ze toeteren telkens ze voorbijsteken (denken we toch), echt bizarre toestanden.

We zijn in Butare onze Rwandese gsmnummers gaan halen en wat water gaan halen (aangezien we hier best geen water van de kraan drinken). Daarna is Luk met ons doorgereden naar Sovu, waar we de komende maand bij de zusters gaan logeren en dat net naast het gezondheidscentrum ligt waar we onze stage gaan lopen.

De zusters hier hebben ons hartelijk verwelkomd. We hebben ons op ons gemakje geïnstalleerd (ieder heeft een eigen kamer met dubbelbed, bureau, lavabo en kleerkast). Na het avondeten zijn we vrij snel gaan slapen, we waren echt doodmoe van het heen en weer gerij

. 

Slaapwel, 

Femke & Sara

Almooooost!

Nog één dagje te gaan in België.. Spanneeeeeeeeeend! De valiezen zijn officieel gevuld en gewogen en staan klaar om te vertrekken :D! Let's do this! 

Aftellen geblazen

En we zijn er bijna klaar voor!

Zaterdag 10u30 is het zover en stijgen we op in Zaventem. We landen in Kigali rond 19u40 lokale tijd (in Rwanda is het 1 uur later dan in België) waarna ons avontuur kan beginnen want we weten amper met zekerheid wie ons komt oppikken en waar we gaan overnachten, maar dat is zoals onze leerkracht het zegt 'The African way' met andere woorden alles op het gemakje! 

Op stage in Rwanda

Hallo iedereen.

Wij (Femke en Sara) zijn 2 studentes vroedkunde die binnenkort richting Rwanda vertrekken om er 3 maanden stage te lopen als vroedvrouw. Wij gaan onze eerste maand in Sovu verblijven waar we een handje gaan helpen in het gezondheidscentrum. Nadien trekken we richting Butare waar we in het nieuw opgerichte weeshuis (Chez Marraine) de volgende twee maanden zullen verblijven en waar we onze stage zullen verder zetten in het ziekenhuis.

Binnen 5 dagen is het zover en stappen we het vliegtuig op naar Rwanda. De stress begint dan toch stilletjes aan te komen en we kunnen niet wachten om onze nieuwe thuis te leren kennen.

Groetjes xx

Sara en Femke